Kespek rûniştiye derdê kevir digîrî, dibêje: “Baran hat kevirê çawa bike.”
Kese, keso carek beso.
Kesîb ji tûnebûnê diçe xwe bixeniqîne, dibîne dewlemend wa kop de ba dibe: “Dîsa şikir ji me re.”
Kesîb ne şînan e, ne şayan e.
Kesîb hevalê kesîb dizane.
Kesîb here ber kaniyê, kanî yê bimiçiqe.
Kesîb dibê: “Heya sibe xwedê re me.”
Kesî devan bikire, pewîst e serdêrî bilind bike.
Kesî destê camêran negirtiye.
Kesê têkeve dîlanê wê xwe bihejîne.
Kesê nezan wek kerê bê bar e.
Kesê mino, destê mino!
Kesê jinekê bîne, divê an turek perê wî hebin, an barek derewê wî hebin.
Kesê ji teşta xwe têr ne be, ji mala xelkê têr nabe.
Kesekî heya niha malê dinê bi xwe re nebiriye gorê.
Kes weke jinê bi mêrê xwe nizane.
Kes nikare qismetê kesî bixwe.
Kes nakeve gora kesî.
Kes negotiye eva mala diza û xumarbazan e.
Kes ji birçiyan nemîriye.